Hoosbuien en overstromingen teisteren Parijs, een stortvloed aan emoties overspoelt de familiereünie van de Malegardes. Ja, de Frans-Britse schrijfster (1961) weet de verstrengeling van binnen- en buitenwereld weer overdonderend te peilen. Vader Paul, bomenspecialist, wordt zeventig en dat mag best gevierd worden, vindt zijn vrouw Lauren. Zij nodigt hun kinderen uit voor een intiem weekend zonder aanhang: Tilia, woonachtig in Londen met haar tweede man, een alcoholicus, en jongere zoon Linden, vermaard fotograaf en samenwonend met vriend Sacha in de Verenigde Staten. Naarmate het water stijgt, hele wijken geëvacueerd worden en de chaos toeneemt, speelt zich in hun hotel een vergelijkbaar scenario af. Paul krijgt een attaque, zakt weg in het verleden, Linden ziet zich geconfronteerd met familiale trauma's en zijn eigen demonen. De schone schijn verzinkt ook hier. Het sociale en materiële bouwwerk van de mensheid staat op instorten. Het thema apocalyps is trefzeker opgebouwd, de personages signaleren in hun broosheid het menselijk onvermogen, de tragiek van hun fundamentele eenzaamheid.