Romandebuut voor volwassenen van de bekende kinderboekenschrijfster (1949). Als je moeder neurotisch is, smetvrees heeft en bovendien contactgestoord is, weet je als kind van acht jaar niet beter. De hoofdpersoon in deze in korte fragmenten geschreven roman is zo oud en heeft zo'n moeder. Door een faillissement van de vader zijn ze verhuisd naar een portiekwoning in een eenvoudige buurt. Te eenvoudig, volgens de moeder. De kinderen wordt verboden contact te leggen met mensen en kinderen uit de buurt en ze moeten dagelijks de halve stad doorkruisen om op hun oude school te blijven. De moeder laat ze geen ogenblik vrij. De vader is te druk bezig met het opzetten van een nieuw naaiatelier en kan weinig invloed op het gezinsleven uitoefenen. De neuroses van de moeder nemen gaandeweg het boek groteske vormen aan. De twee jaar oudere zus van de ik-persoon weet zich door studie op schoolwerk en pianospel enigszins aan de invloed van de moeder te onttrekken. De ik-persoon voelt daardoor een grotere verantwoordelijkheid voor het volledig verziekte gezinsleven. Mooi en onderkoeld geschreven verslag van een jeugd, zoals niemand die een kind zou toewensen.